Vedalar – Jenny
2010 Eylül ayında bir yıllık sözleşmesini tamamlayıp ülkesine dönecek olan Jenny ‘nin veda yemeği için bir hocamızının ailesine ait olan Vietnam restoranında toplandık.
Vietnam mutfağına bayıldık. Çok keyifli bir akşam oldu. Peter da, hazır herkes bir araya gelmişken, bir sürü hediye almış erken yılbaşı yaptık. Kimseyi kırmamak için de çekiliş yaptık, hediyeler süpriz oldu.
Yemeğin sonunda Jenny’den konuşma yapmasını istediler. Kızcağız duygulandı ağlamaya başladı. Ben de dayanamadım tabi!
Thailer toplum içinde kızgınlık ve üzüntü gibi duygularını belli etmekten kaçındıkları için ağlamamıza çok şaşırdılar, hatta gülüp eğlendiler bizimle.
Bu konuda çok ilginç bir kültürleri var. Toplum için de haklı da olsanız, kızıp sesinizi yükselttiğinizde deliymişsiniz gibi bakıyorlar, çok büyük terbiyesizlik çünkü. Hayatta hiç bir işinizi halledemezsiniz. Ama sanmayın ki kızmıyorlar, sadece belli etmiyorlar. Mesela Thailer hep gülümserler ama her gülüşün anlamı farklıdır. Uzun yıllar onlarla yaşamadan bunu ayırdetmek imkansız gibi birşey tabi. Ben hiç denk gelmedim ama nasıl olsa hep gülüyorlar hiç kızmıyorlar diye ısrarla adamın üstüne giderseniz, durup durup hiç beklemediğiniz bir anda size dalabilir.
Öğretmen arkadaşlardan birinin annesinin cenazesine katılmıştık, bizi gülerek karşılamıştı. Hatta bütün aile tören boyunca herkesle güler yüzle konuştu ve hiç kimse ağlamadı. Ta ki kalabalıktan uzaklaşıp, bizi uğurlamak için arabanın yanına gelene kadar. O zaman kendini tutamadı, sarılıp ağladık.
Öğrencilerimin Son Gösterisi
Aslında sürekli, bir sebepten etkinlikler, piyesler vb oluyordu ama bu sefer benim öğrencilerim oynadığı için ilgimi daha çok çekti. Kostümlerine de bayıldım.
En güzel kızımızı prenses yapmışlar.
Vedalar – Ben
2011 Mart ayında benim de ayrılma vaktim gelmişti. Üç yıldır aile gibi olmuştuk ama kendi ailemizden de çok uzak kalmıştık. Bütün arkadaşlarımız ülkelerine geri dönmüştü. İpin ucu kaçmadan kendi mesleğimize de dönmemiz gerekiyordu.
Veda konuşmamın yarısında ağlamaya başlayıp, hıçkırmaktan konuşamamıştım. Devamını Ozan getirmek zorunda kalmıştı.
Bu güzel insanlara veda etmek çok zor oldu. Peter’ın Ozan’la bana hediye ettiği üstünde adımızın işli olduğu kalemleri hala saklarız.
Tayland’da İngilizce Öğretmenliği Anılarım 1 – İlk yazıya dönmek için tıklayın.